In 2011 zijn er twee poezenbeesten in ons leven gekomen, broer en zus Simba en Nala . Ze zijn op 6 juni 2011 geboren. Moeder was voor een deel pers en een deel huis-tuin-keukenpoes en vader is onbekend, maar we vermoeden dat het de Noorse Boskat was die in de buurt liep.
In augustus van dat jaar zijn ze bij ons gekomen. Wat een verrijking van ons leven! Ze hebben ons al zo ontzettend veel liefde gegeven en we hebben al zo veel gelachen om hun gekkigheden.
Van Simba hebben we helaas te vroeg afscheid moeten nemen, maar Nala gaat ons hopelijk nog heel lang voorzien van liefde en haar gekkigheden.
Simba
Onze mooie lieve Simba was een echte knuffel. Hij was veel groter dan goed voor hem was en altijd nadrukkelijk aanwezig vooral door veel te miauwen. Simba had vanaf zijn geboorte een chronisch tekort aan aandacht. Hij was nooit ver bij je vandaan. Maar dat had ook wel weer wat. Als ik thuis kwam wist ik dat als ik hem niet snel genoeg aandacht gaf, dat ik een paar nagels op heuphoogte zou gaan voelen. Verder had hij een overduidelijke voorkeur voor liggen op mijn benen of op mijn heup, afhankelijk van hoe ik op de bank/stoel zat. En hij hield van spelen met de schaduw.
In april 2016 werd hij opgenomen met nierfalen. Dit bleek helaas chronisch te zijn. Na een paar dagen in de kliniek waar hij behandeld werd, mocht hij weer mee naar huis. Dankzij medicijnen en speciaal voer voor katten met nierproblemen heeft hij het tot januari 2018 heel goed gedaan. In januari ging het helaas weer mis. Zijn waardes waren weer veel te hoog en hij is opnieuw behandeld. Omdat de opnames voor hem zo ontzettend stressvol waren hebben vriendlief en ik besloten dat als het op korte termijn weer mis zou gaan, we hem de stress van de opname wilden besparen. Afgelopen april ging het weer niet goed met Simba. Hij viel enorm af en wilde niet meer eten. Eigenlijk wisten we toen al dat het een aflopende zaak was, maar stiekem hoop je toch dat het een virusje is. Bij de dierenarts bleek al snel dat zijn nierwaardes zo hoog waren dat behandeling niet meer zou gaan helpen en op 6 april is hij thuis in het bijzijn van ons en zijn zusje ingeslapen.
Nala
Onze Nala is vanaf het begin altijd wat rustiger geweest. Ze kan zich prima ergens neer geven en zich vermaken met onder andere propjes, veertjes en touwtjes. Miauwen heeft ze geleerd in het pension waar ze samen wel eens naar toe gingen als vriendlief en ik op vakantie gingen (vanwege Simba zijn medicijnen was dat praktischer dan familie of buren vragen).
Ze ligt graag in de deksels van puzzels of andere doosjes. De stofzuiger is absoluut niet haar beste vriend. Zodra ze merkt dat de stofzuiger (of iets wat er op lijkt zoals een bezem) tevoorschijn wordt gehaald, gaat ze op de loop.
Nu Simba er niet meer is, is het overduidelijk dat hij Nala altijd overschaduwd heeft. Het is grappig om te zien hoe zij zich nu ontwikkelt van een poes die liever op de achtergrond bleef, naar een poes op de voorgrond. Zo rustig als ze was, zo hyperactief is ze nu. Voorheen kwam ze alleen aandacht halen als ze er behoefte aan had en voor bezoek ging ze op de loop. Tegenwoordig kan ze maar geen genoeg krijgen van aandacht en ze kan vooral met vriendlief hele gesprekken voeren. Ook ligt ze graag bij vriendlief, maar ik heb over aandacht ook niet te klagen. In tegenstelling tot vriendlief krijg ik kusjes van haar (in de vorm van kopstootjes) 🙂 Ik ben heel benieuwd wat de toekomst brengt en wat voor gekkigheden ze nog gaat ontwikkelen.
Wil je meer zien van Nala? Zo af en toe deel ik foto’s van haar op haar eigen Instagram.